Mijn naam is Dennis Claes en ik ben een 34-jarige fotograaf uit Everberg.
In 1996 ging ik voor de eerste keer op schoolreis naar Parijs. De ervaring als “jonge gast” was zo intens dat ik elk moment wilde vastleggen om me voor altijd te herinneren. Hier heb ik mijn eerste foto’s genomen.
In 1997 fotografeerde ik mijn allereerste model, Caroline, een meisje uit mijn school. Dit was nog in de analoge tijd, met een camera die ik leende van mijn nonkel. Mijn ouders hun garage was mijn fotostudio, een zwarte doek mijn achtergrond en een bouwlamp mijn belichting.
In 1999 ging ik vakantiewerk doen in een glasfabriek. Het was zwaar werk, draaiende posten en werken met een gemiddelde temperatuur van zo’n 40 graden. Vlak bij de oven kon het over de 50 graden worden, als je te lang op één plaats bleef staan, begonnen je rubberen zolen te smelten. Maar het was het waard, want met de opbrengst van die job, kocht ik mijn eerste digitale camera. Een Sony Mavica van 0.8 megapixel. Nog ééntje waar je “diskettes” in moest steken.
De volgende jaren concentreerde ik me vooral op mijn studies als informaticus. Ik wilde graag fotograaf worden, maar informatica interesseerde me ook. Ik heb toen de meest “verstandelijke” beslissing genomen en gekozen voor informatica.
In 2005 kocht ik mijn eerste DSLR, een Nikon D50, mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste camera. Dat jaar nam ik ook mijn eerste naaktfoto. Het model was een meisje dat ik leerde kennen op café na een vergadering van mijn fotoclub. Ik herinner me nog goed toen ik zei dat ik ook lingeriefoto’s nam, dat haar reactie was “tja, ik ben ook naakt onder mijn kleren hoor”. We zijn nog lang vrienden geweest daarna.
Dat jaar werd ik ook lid van een fotoclub, fotoclub Beringen. Ik leerde er toffe collega’s kennen en we deelden er een passie voor fotografie. Er waren echter weinig modelfotografen aanwezig, vooral sportfotografie en reisfotografie, wat me toch wat minder interesseerde.
In 2010 begon ik aan een job als systeemadministrator op een KMO, waardoor mijn tijd voor photoshoots drastisch minderde. Wel besloot ik om me officieel te vestigen als fotograaf in bijberoep. Niet echt om er mee te gaan bijverdienen, maar eerder om binnen een wettelijk kader opdrachten aan te nemen tegen betaling die ik anders zou moeten afwijzen.
In 2013 werd ik werkloos, waarna ik serieus ben moeten gaan nadenken over wat ik wil doen met mijn leven. Informatica interesseerde me wel en het bracht me een vast inkomen, maar het was niet mijn passie. Het jaar daarvoor had ik ook mijn vriendin leren kennen, die haar eigen zaak heeft. Ik merkte wel hoe zwaar ze het had (heeft) als zelfstandige, maar tegelijk zag ik zoveel passie in haar. Haar winkel is niet haar job, het is haar leven en ze is er, terecht, zo trots op. Toen besefte ik dat ik dat ook wou. Ik wil aan iets werken, aan iets bouwen, een meerwaarde zijn voor mijn klanten, mijn passie delen. Zelfstandige zijn is hard werk, veel stress en financieel veel minder lonend. Maar als ik op het einde van de dag met mijn passie één van mijn klanten gelukkig heb kunnen maken, als ik hen een spiegel heb kunnen voorhouden en heb kunnen laten zien hoe veel mooier dat ze zijn dan ze zelf denken, dan is al de rest een bijkomstigheid.
Toevallig rond die tijd stond er een gebouw leeg, vlak tegenover ons appartement. Ik zag een opportuniteit en ik contacteerde de eigenaar en ik deed hem een voorstel om het gebouw te gebruiken als fotostudio. We hadden al snel een afspraak, waarna ik kon beginnen aan het inrichten van mijn eigen fotostudio.
Dit was voor mij een belangrijk keerpunt in mijn fotografie. Fotograferen in een kleine kamer heeft me altijd geleerd om creatief om te gaan met beperkte ruimte en beperkt licht. Echter, een studio gaf me zoveel meer mogelijkheden.
Ik begon bij te leren over studiofotografie via forums, artikels, YouTube, … Alles wat ik leerde, probeerde ik zo snel mogelijk in de praktijk om te zetten. Dat lukte niet altijd van de eerste keer, maar met vallen en opstaan begon ik steeds meer en meer belichting onder de knie te krijgen.
In 2015 bereikte ik een nieuwe mijlpaal door voor de eerste keer gepubliceerd te worden in een internationaal fashion en beauty magazine: Surreal Beauty Magazine. Kort nadien werd ik ook gepubliceerd in de junior-editie als featured photographer.
Dat jaar starte ik ook met het concept van workshops. Dit is nog steeds een work in progress, maar de eerste reacties van mijn studenten waren zeer positief en enthousiast.
De toekomst? Wie zal het zeggen? Het is mijn ambitie om steeds beter te worden in wat ik doe, zowel mijn technische als artistieke vaardigheden.
