Een tijdje geleden had ik een shoot met twee modellen. Het was warm in de studio en terwijl de modellen in make up waren, was ik bezig met mijn studio op te stellen, lichten te zetten, lichten te meten, etc … De voorbereidingen duurden een dikke 2 uren (wat nog redelijk kort was) en ik had te weinig geslapen. Ik was al moe voor ik aan de shoot begon en mijn rug begon pijn te doen.
Toen ik de modellen voor me had, nam ik mijn eerste testfoto. Ik had mijn licht goed gemeten op voorhand, maar het resultaat zag er niet uit. Een lichtmeter kan alleen meten of je genoeg licht hebt, maar zegt niets over lichtinval, contrast, schaduwen, kleur, etc …
Ik ben perfectionistisch, dus ik bleef zaken veranderen, shooten, review, zaken veranderen, shooten, review, zaken veranderen, etc … Na een uur uur had ik nog steeds niet dat “WOW” resultaat dat ik wou. Mijn rug deed pijn, het zweet droop van mijn voorhoofd, mijn ogen pikten van het zout in mijn ogen. Ik begon te paniekeren … ik vond het probleem niet, ik zag dat er IETS niet juist was, maar ik wist niet wat, ik zag het niet. Ik geraakte gestresseerd, want mijn modellen stonden te wachten. Ik geraakte geïrriteerd, want wat ik ook deed … het hielp niet. Naar buiten uit bleef ik kalm, maar binnenin was ik aan het koken van frustratie en voelde ik me miserabel.
Wat nu …?
Wat ik uiteindelijk heb gedaan is even pauzeren, de modellen mochten gaan zitten, wat drinken, wat eten … En ik concentreerde me om even terug mijn rust te vinden. Ik besefte dat ik uit frustratie gewoon blindelings was begonnen dingen te proberen, zonder echt na te denken over wat ik nu juist deed. Ik haalde een keer diep adem en ik bekeek de beelden die ik al had. Ik keek naar de technische zaken, ik keek naar de evolutie van het eerste tot het laatste beeld, ik keek naar het gevoel dat het beeld bij me naar boven bracht … En na een aantal minuten vond ik het probleem. Het was de stof van de zetel, die te licht was en te veel aandacht vroeg.
Ik heb de zetel toen bedekt met een donkerdere stof, die ook wat meer textuur bevatte. Ik heb ook het licht wat dichter bij het model geplaatst, zodat er minder licht op de zetel viel. Plus nog een aantal kleine tweaks. Ik haalde de modellen er terug bij en voilà, probleem opgelost.
Het proces
Laat me even het hele proces dat ik doorlopen heb, in stappen omzetten:
- Ik had geen “WOW” gevoel bij de foto
- Ik probeerde blindelings zaken te veranderen om te kijken of dat beter was
- Ik heb het ritme van de shoot verlaagd om tot rust te komen
- Ik heb mijn beelden bestudeerd en nagedacht ipv blind te reageren
- Ik heb het probleem opgelost
Ik ben geen fantastische fotograaf, maar ik ben beter dan de gemiddelde fotograaf en wat mij beter maakt is het feit dat ik bijna altijd dat hele proces doorloop. Ik blijf mezelf pushen tot voorbij het “ok” gevoel, naar het “WOW” gevoel en ik ben soms intens bezig met details.
In welke categorie zit jij?
De meeste beginnende fotografen (waaronder ikzelf ooit), stoppen al bij punt 1). Ze denken “ok, dit is mooi” en laten het daarbij. Zolang het meisje voor de lens er maar goed uitziet, is de rest niet zo belangrijk. Dit zijn ook meestal de fotografen die zeggen dat ze geen regels hoeven te kennen, want creativiteit is belangrijker dan technische regels. Dit zijn ook meestal de fotografen die niet, of pas over een zeer lange tijd evolueren (zoals ik ooit)
De fotografen die in een wat verder stadium zitten, zien wel dat ze niet dat WOW gevoel hebben en willen beter doen, maar hebben te weinig inzicht. Ze proberen maar blindelings, tot iets “toevallig” werkt. Dat klinkt negatief, maar dit is een goede manier om een oog te ontwikkelen voor goede fotografie. Onthou dan ook goed wanneer je iets opgelost hebt, zodat je dezelfde fout geen twee keren maakt. Vul dat aan door regelmatig naar goede fotografie te kijken en jezelf af te vragen WAT die foto nu juist zo goed maakt. Youtube is ook een oneindige bron aan informatie hierover.
De volgende groep heeft het inzicht en met genoeg tijd vinden ze wel een oplossing, maar ze zijn te zenuwachtig. Het model is aan het wachten en ze willen een instant oplossing. Het gevolg is dat ze ook blindelings dingen proberen en gewoon hopen dat dat de oplossing geeft. Ze willen geen ongemakkelijke stilte tijdens de shoot, dus nemen niet de tijd om na te denken over hun beeld. Voor deze mensen raad ik aan om een paspop te kopen. Een paspop staat daar gewoon, die “wacht” niet op jou. Met een paspop kan je oefenen om je tijd te nemen en om rustig te worden wanneer het je wat teveel wordt. Je zal zien dat je resultaten verbeteren en dat zal jou motiveren om ook tijdens een “echte” shoot, de shoot te onderbreken om jezelf de tijd te geven om na te denken over je beeld.
Dus … de shoot onderbreken?
Begrijp me niet verkeerd, het is niet “goed” om een shoot te onderbreken. Het model kan haar momentum verliezen, het kan haar onzeker maken omdat ze misschien denkt dat het aan haar ligt, … Maar je kan beter even wat momentum verliezen, dan blind doorshooten en met ondermaatse resultaten eindigen.
Zoals ik al zei, ik ben geen “fantastische” fotograaf, want een fantastische fotograaf weet op voorhand wat hij wil, zet zijn lichten, meet het uit en heeft in 90% van de tijd direct zijn shot. Ik bouw op, stuur bij, … tot ik mijn beeld heb. Wat kalmeren betreft, ik haal mijn kalmte uit mijn zelfvertrouwen. Al mijn shoots komen tot een goed einde en ik vertrouw mezelf dat ook deze shoot weer goed komt. Maar ik geef mezelf ook de tijd om dat te doen. Als jij dat ook leert doen, dan ben ik er van overtuigd dat je fotografie er op vooruit zal gaan.
